Kurpie: stuletnia wiejska chata pełna obrazów, antyków i rękodzieła

Pracownia Cieńsza w starej wiejskiej chacie

 – Pandemia wszystko zmieniła – mówi. – Przed nią pracowałam jako stylistka wnętrz. Fascynujące zajęcie. Jeździłam po Polsce, odwiedzałam ciekawe miejsca i spotykałam ludzi. Ale gdy przyszło covidowe zatrzymanie świata, odpuściłam pracę zawodową.

W marcu zeszłego roku, kiedy to wszystko się zaczęło, zjechałam do Cieńszy z Warszawy z moimi psami – Mambą (przybłąkała się pod płot) i Milą (przygarniętą ze schroniska w Białymstoku). I od tego czasu jesteśmy. Ale to nie znaczy, że moje życie się zatrzymało, a ja przeszłam na emeryturę – dodaje zaraz. – Zamieniłam hałaśliwą stolicę na miejsce ciche i spokojne, w którym jednak dużo się dzieje. Stworzyłam sobie taki „pępek świata”, jak lubił to miejsce nazywać mój tata, malarz i rzeźbiarz Henryk Musiałowicz. Do tego z ciekawymi ludźmi, bo w jego dawnej pracowni urządziłam galerię, a w domu rodziców, którzy już nie żyją, odbywają się warsztaty rozwojowe, więc ciągle spotykam kogoś interesującego.

Jak za dawnych lat – wnętrze chaty wiejskiej

Rodzice Joli 30 lat temu kupili pod Pułtuskiem ziemię i stary dom. Tata po kawałku dołączał kolejne włości, w stodole urządził sobie pracownię. Jola też kupiła kawałek przyległego gruntu, najbliżej drogi, ale już na końcu wsi, obok dwóch innych gospodarstw. Stary sad, w którym nie było domu. Jako miłośniczka dawania rzeczom drugiego życia nic nowego budować jednak nie zamierzała.

Zamiast tego przeniosła stuletnią chatę z sąsiedniej wioski. Fachowcy rozłożyli ją na kawałki, a potem złożyli jak klocki i postawili na fundamentach z kamieni, charakterystycznych dla starego budownictwa w tym rejonie. Właścicielka chciała, by wyglądała jak za dawnych lat. Nawet ściany udają wapnowane, choć w rzeczywistości to szaroniebieska farba Flüggera do drewna. – Wprowadziłam tylko dwie zmiany –  mówi Jola. – Podniosłam więźbę dachową, która i tak była do wymiany, żeby zmieściły się tam dodatkowe sypialnie, a na parterze wygospodarowałam łazieneczkę. No i dobudowałam werandę.

Remont starego domu z zachowaniem dawnych elementów

Przez lata był to dom letni i weekendowy, gdzie Jola i jej mąż przyjeżdżali z dziećmi, Martą i Mateuszem. Domek jest malutki i ma niskie drzwi (pewien etnograf powiedział Joli, że tak kiedyś budowano nie dlatego, że ludzie byli o tyle niżsi, ale by wchodząc do chaty, pokłonić głowę), ale wystarczał im w zupełności. Dół to przedsionek, jedna izba, która służy dziś Joli za salon, jadalnię i sypialnię, kuchnia oraz mała łazienka.

Góra – dwa niewielkie pokoje. I tyle. – Przy takiej powierzchni życie musi toczyć się na zewnątrz, a ogród i taras stają się przedłużeniem domu – podkreśla właścicielka. – Od wiosny do jesieni to na werandzie jada się i przesiaduje. Ale zimą, przekonałam się o tym w tym roku, też sporo wychodzę. A to pójdę z psami na spacer, to znów po drewno do szopy.

Zresztą ostatnia zima pokazała Joli, że urządzając się tu, nie była przewidująca. Przez stare deski, oryginalne okna i kamienny fundament nieźle wiało chłodem, więc szykując się na kolejną, już ociepliła ściany wełną mineralną, a pod podłogą ułożyła styropian w kulkach i zainstalowała pompę cieplną typu powietrze–powietrze.

Wiejskie wnętrza, które ciągle wyglądają inaczej

To niejedyne nowości w chacie. Jola ciągle coś zmienia. – Urządzałam ją wiele razy – mówi. – Kupowałam nowe meble i dekoracje, zazwyczaj z drugiej ręki, bo lubię rzeczy z historią, coś przestawiałam, przemalowywałam. Goście nigdy nie mogą wyjść z podziwu, że za każdym razem, gdy przyjadą, coś jest inaczej. Na przykład, kiedy nagle naszło mnie na fuksję, przemalowałam na taki kolor nadstawkę od kredensu i kupiłam ciemnoróżową narzutę oraz poduszki do jednej z górnych sypialni.

Malutka łazienka to też nieustające pole do dekoracyjnych popisów. Któregoś dnia pani domu na ścianie powiesiła drewnianą kaczkę. Ale dziobem w dół, żeby widzieć jej pięknie pomalowany grzbiet. A ceramicznej głowie barana najpierw dodała tło odmalowane z szablonów, a potem jeszcze ramę. – Przy takim małym domku trzeba coś robić, żeby nie było nudno – mówi. – A ja mam z tego mnóstwo frajdy. 
Więcej zdjęć obejrzysz w galerii.
Kontakt do właścicielki: facebook.com/pracowniaciensza/
TEKST: AGNIESZKA WÓJCIŃSKA STYLIZACJA: JOLA MUSIAŁOWICZ ZDJĘCIA: IGOR DZIEDZICKI
Zobacz także:
Jak u babci – dom w stylu wiejskim
Dom na Podlasiu: rustykalne wnętrza pełne staroci