Dom w sercu puszczy: jasne wnętrza, belki na suficie i granatowe dodatki

Dom z okiennicami jak z francuskich miasteczek

Obrazy z młodzieńczych spacerów zostały jej w głowie na zawsze. Potem przez wiele lat mieszkała we Francji, studiowała na wydziale reklamy w Bordeaux, dużo podróżowała po świecie.

Potem przez wiele lat mieszkała we Francji, studiowała na wydziale reklamy w Bordeaux, dużo podróżowała po świecie. Wojaże zakończyła w rodzinnym Poznaniu.

I oto pewnego dnia, zupełnie przez przypadek, zgadała się z koleżanką, która kupiła działkę w Puszczy Noteckiej. Okazało się, że do sprzedania jest jeszcze jedna. – Pojechaliśmy i zakochaliśmy się natychmiast – opowiada. – Na cudownej polanie znaleźliśmy nasze trzy hektary ziemi i zaczęliśmy budowę. To był 2004 rok.

Wygląd domu w najdrobniejszych szczegółach Anna miała opracowany. Pomysły na papier przeniósł jej tata, nieżyjący już architekt Andrzej Bzdęga. 

Rozbudowa domu i podniesienie dachu

Dom miał niecałe 100 metrów przy podłodze i nawiązywał do francuskiej architektury. Stąd pomysł na okna do samej ziemi, wszystkie od południa, aby łapały jak najwięcej światła.

Podłogę wyłożyła terakotą, a komin cegłą z odzysku. Elewacja też była nietypowa, cała w dębowych deskach pomalowanych na czarny kolor. Zdobiły je zielone okiennice i białe obramówki okien.

Rodzina w puszczy spędzała każdą wolną chwilę, zresztą dzieci – Nina i Antonina – były wtedy jeszcze małe. Z czasem wszystkim zaczęło brakować miejsca, dziewczyny przyjeżdżały z chłopakami, na polanę garnęli się też znajomi.

– Postanowiliśmy rozbudować dom i przy okazji co nieco pozmieniać. Zajął się tym oczywiście tata – mówi Anna. W sumie przybyło 80 metrów. Na dole jadalnia i część kuchni, na górze dwie sypialnie, łazienka i kawałek holu.

– Podnieśliśmy dach, aby mój mąż, który ma 190 cm wzrostu, przestał uderzać głową w belkowania sypialni – śmieje się Anna.

Poważną decyzją było zdjęcie desek z elewacji. Nie sprawdzały się w naszym klimacie. Aby ładnie wyglądały, trzeba by je co kilka lat malować. Przy okazji znaleźli pod nimi tysiące mysich gniazd. 

Rustykalne wnętrza i granatowe dodatki do domu

Teraz dom ma kolor złamanej bieli i ciemnozielone tylko okiennice. Za to deski przykryły terakotową podłogę na parterze. Pokoje urządziła w klimacie południa Francji z marynistycznymi akcentami.

– Kiedy szukałam rzeczy w IKEA, pojawiła się ogromna kolekcja lekko rustykalnych biało-niebieskich dodatków. Bardzo nam pasowały i do dzisiaj sporo z nich przetrwało – mówi.

Znalazło się też miejsce na rodzinne pamiątki. Do nowocześnie urządzonego domu w Poznaniu nie wszystkie pasują.

Komody, kredens i lustro są po babci Anny, szlifowane do żywego drewna. Tomek przywiózł od rodziców żyrandol. Oczywiście szukała też rzeczy na Allegro i starociach, chociażby w nieistniejącej już Starej Rzeźni.

– Kuchnia nie jest wygodna – rozwiewa wątpliwości. – Po dobudowie jadalni ma kształt litery L. Na jednym końcu jest kuchenka, na drugim zlew, więc muszę się nabiegać. 

A ja tutaj gotuję, bo często przyjeżdżają goście. To dlatego mamy tak duży stół. W pandemii spędzili z mężem w puszczy mnóstwo czasu.

– Nawet nam nie brakowało wyjazdu w cieplejsze kraje – śmieje się Anna. Na co dzień jest grafikiem i w tej głuszy spokojnie mogła pracować.

Ostatnio coraz częściej myśli, że zamiast logotypów mogłaby projektować klimatyczne wnętrza. Niekoniecznie francuskie. Teraz marzy o przeszklonych, minimalistycznych parterowych domach.
Więcej zdjęć z sesji obejrzysz w galerii.
TEKST: BEATA WOŹNIAK  STYLIZACJA: ANNA SALAK  ZDJĘCIA: IGOR DZIEDZICKI

Zobacz także:
Rustykalna posiadłość skąpana w słońcu Andaluzji
Rodzinne poddasze urządzone w stylu prowansalskim